Na današnji dan 1940. godine rođena je Olivera Katarina, jedna od malobrojnih diva bivše Jugoslavije koja je uspjela da ispuni san o svjetskoj slavi i opstala uprkos svim preprekama i osporavanjima.
U svoje vrijeme bila je posebno obožavana u Kanu, Njujorku, Berlinu i Parizu, a njenom umjeću divili su se i aplaudirali velikani tog vremena, kao što su Salvador Dali, Ani Žirardo, Širli Meklejn. O tome koliko je njen rad bio cijenjen govori i činjenica da su o njoj pisali i svjetski poznati časopisi Figaro i Njujork tajms.
Olivera je pohađala osnovnu školu kod Saborne crkve, a uporedo je bila upisana i na balet kod Ruskinje Sofije Velikove. Spremajući svoje učenice za baletsku predstavu “Pepeljuga”, Sofija je Oliveri dodijelila ulogu pahuljice u predstavi. Međutim, kako se glavna glumica ove predstave nije pojavila, uloga je sasvim slučajno pripala Oliveri, što je i bio njen prvi iskorak na polju glume i njena prva velika, glavna uloga.
Nakon završene Druge ženske gimnazije, Olivera se 1958. godine upisuje na Pravni fakultet. Iako je bila redovna u ispunjavanju studentskih obaveza, ona nikada sebe nije mogla da zamisli kao advokata. Zato je sa svojih nepunih devetnaest godina riješila da ode u Pariz, mada joj se majka oštro protivila iz straha da se tamo neće snaći.
Međutim, ona upisuje školu francuskog jezika Alliance Française i počinje da radi kao dadilja kako bi sebi ostvarila osnovne uslove za život. Na ljeto iduće godine Olivera se uz pomoć Mire Stupice upisuje na Akademiju za pozorišnu umetnost u klasi profesorke Ognjenke Milićević, zajedno sa Petrom Kraljem, Stanislavom Pešić, Milenom Dravić i Mićom Uzelcem.
Već na prvoj godini je bila zapažena i dobila je angažman u Ateljeu 212, gdje je odigrala ulogu u farsi “Kad je žena nijema” iz 1960. godine sa Borom Todorovićem, Taškom Načićem i drugima. Sve više je ulazila u svijet glume. Iste godine glumila je “Koštanu” u istoimenom komadu Bore Stankovića, ali ova predstava i njena uloga nisu naišle na dobre reakcije i kritike. Posebno oštar bio je mladi reditelj Vuk Vučo, koji ju je opisao riječima Miolika, priučena, balerina, što je Oliveru jako pogodilo jer je to bila predstava koja je trebalo da izrazi njen glumački talenat u punom sjaju. Igrom sudbine, ona se udaje za Vuka, ali taj brak traje kratko jer su njihovi karakteri bili previše različiti, što je dovodilo do čestih svađa.
U periodu između 1964. i 1965. godine Olivera je glumila u filmovima “Dobra kob”, “One i on”, “Put oko svijeta”, “Sigurno je sigurno” i “Ponoćni gost”. Ipak, presudna u njenoj karijeri bila je 1966. godina kada je sa Radetom Markovićem, Petrom Banićevićem i Brankom Zorić snimila ratni film “Vojnik”. Film je predstavljen na Međunarodnom festivalu u Kanu, a uspješna Olivera izgubila je posao u pozorištu. Komisija koju su činili Divna Đoković, Jovan Milićević i Bora Grigorović presudila je da Olivera dobije otkaz jer je navodno radila kako joj se prohijte i za to je morala biti kažnjena. To se ipak nije odrazilo na njenu glumačku karijeru jer drama “Skupljači perja”, u kojoj igra kafansku pjevačicu, Oliveri donosi veliku popularnost, baš kao i glavnim glumcima Velimiru Bati Živojinoviću i Bekimu Fehmijuu. Bata Živojinović dobio je nagradu za najbolju mušku ulogu na Festivalu jugoslovenskog filma u Puli, a drama je nominovana za Zlatnu palmu, Oskara i Zlatni globus.
Kako projekcija ovog filma Oliveri donosi i svjetsku popularnost, ona snima i nekoliko filmova na stranim jezicima. Godine 1968. glumila je u ljubavnoj drami “Planina gnjeva” prema scenariju koji je potpisao Ante Popovski, a iste godine igrala je i u filmu “Ima ljubavi, nema ljubavi”. Ratni film “Uzrok smrti ne pominjati” Jovana Živanovića, po tekstu pisca Branka Radičevića, pruža joj priliku da opet sarađuje sa kolegama Batom Živojinovićem i Bekimom Fehmijem. Neke od uloga koje je imala u stranim filmovima bile su uloga Markize de Haro u jugoslovensko-italijanskom filmu “Špijunka bez imena” iz 1969. godine, i dvije godine kasnije uloga Grofice od Albe, velike ljubavi slikara Franciska Goje u filmu “Goia – oder Der arge Veg der Erkenntnis”.
Nakon manje uloge koju je odigrala u seriji “Vuk Karadžić” iz 1987. godine Olivera nije dobila nijednu televizijsku, filmsku ili pozorišnu ulogu. Na veliko platno vratila se 2008. godine sa jednom od većih uloga u fantastičnoj tragikomediji “Čarlston za Ognjenku”. Ovo ostvarenje se smatra jednim od najskupljih u srpskoj kinematografiji, te najgledanijim filmom iz 2008. godine. Jedno od najvećih ostvarenja jugoslovenske i srpske kinematografije našlo se na programu Kanski klasici pa se u maju 2017. godine Olivera ponovo našla na crvenom tepihu Festivala u Kanu, povodom 50 godina od svjetske premijere filma “Skupljači perja”.
Ovaj film, osim što ju je uzdigao na glumačkom polju, znatno je uticao i na njenu muzičku karijeru u kojoj je objavila dvadeset i dva singl albuma i deset albuma.
Gostovala je na brojnim televizijskim stanicama u Evropi, nastupala u emisiji Džoni Karson šou u Njujorku, pjevala na zatvaranju Kanskog festivala, a Italijanska državna televizija dodijelila joj je laskavu titulu najoriginalnijeg glasa Mediterana. Pred pariskom publikom nastupala je čak 72 puta, a imala je i čast da pjeva predsedniku Jugoslavije Josipu Brozu Titu i njegovoj supruzi poslije dočeka 1975. godine na Brionima. Srpska publika je najčešće prepoznaje po numeri “Đelem, đelem”.
Kada je njena majka Katarina preminula 1969. godine, Olivera je bila veoma potresena. U majčinu čast ona je svom krštenom imenu dodala ime svoje majke i tako nastavila da gradi svoju karijeru pod imenom Olivera Katarina, koje do danas nije promijenila. U tim teškim trenucima podršku joj je pružao Miladin Šakić, sa kojim je kasnije stupila u brak i izgradila svoju porodicu, rodivši sina Maneta. Ipak, sreća nije dugo trajala jer je Šakić sedam mjeseci nakon rođenja sina doživio težak udes. Pretrpio je ozbiljne povrede glave, zbog kojih je poslije nekoliko godina preminuo. Olivera je ostala sama sa šesnaestogodišnjim sinom. Pošto više nije dobijala prilike da glumi, odlučila je da bolji život potraži u Americi. Živjela je u srpskom centru u Vinzoru, a Mane se školovao u Njujorku i radio u kafiću. Završio je slikarsku akademiju, danas je poznati slikar i živi u Americi, a Olivera se vratila da živi u Beogradu.
Nakon smrti supruga, Olivera se više nikad nije udala.
Izvor: http://srpskacafe.com/
Svi članci objavljeni na internet stranici Radija Brčko (www.radiobrcko.ba) isključivo su vlasništvo redakcije. Radio Brčko dopušta ograničeno i povremeno prenošenje članaka sa svoje internet stranice u drugim medijima. Drugi mediji smiju prenijeti informacije iz pojedinih članaka sa Internet stranice Radija Brčko (www.radiobrcko.ba) isključivo kao kratku vijest od najviše četiri reda (300 slovnih znakova), uz obavezno navođenje izvora (Radio Brčko), pri čemu su on-line izdanja dužna objaviti link na originalni tekst na web stranicu radiobrcko.ba, ukoliko s uredništvom portala nije postignut dogovor o drugačijim uslovima. Radio Brčko je odlučan u nastojanju da zaštiti svoje intelektualno vlasništvo i rad svojih autora. Ukoliko se bilo koji dio teksta ili informacija iz teksta objavljenog na internet stranici www.radiobrcko.ba prenese suprotno ovim pravilima, protiv prekršioca će biti pokrenut pravni postupak pred Osnovnim sudom Brčko distrikta. Za detaljnije informacije o uslovima korištenja kliknite na
USLOVI KORIŠTENJA.